Koronka teneryfowa zwana również teneryfką to jedna z delikatniejszych koronek.
Jest to koronka igłowa, która w XVI, XVII wieku wyrabiana była na hiszpańskiej wyspie Teneryfie.
Koronka teneryfowa wykonywana jest na nici poprowadzonej niczym promienie od środka tkaniny ku jej brzegom. Właśnie ten charakterystyczny promienisty kształt dał koronce teneryfowej przydomek koronki słonecznej.
Wędrując poprzez kolejne kontynenty, na przełomie XVII i XVIII w. przybyła do
Ameryki Południowej, do Paragwaju, gdzie zagościła na dobre, znajdując wielu zwolenników i naśladowców.
Tam słoneczną koronkę z Teneryfy przemianowano na koronkę paragwajską - NANDUTI - pajęczyna.
Koronki paragwajskie są bardzo rozbudowane w swej formie, wzbogacone o nowe, oryginalne ściegi, zachwycają kompozycją i pomysłowością.
Nanduti lśni feerią barw, serwuje nowe wzory i rozwiązania, rozwija się, rozrasta, każdy element to finezja i artyzm.
Paragwajskie koronki - nanduti różnią się stylem w zależności od rejonu
z którego pochodzą.
Pojawiają się liczne motywy roślinne - gałązki, palmy, oraz zwierzęce - np. wykrzywiony dziób papugi, jako powtarzalny motyw, również tworzy wzór.
Koronkarki najchętniej stosują do wyrobu koronki cienkie nici, gdyż dają ciekawszy, delikatniejszy efekt, przypominający siatkę pajęczą.
Utkanie obrusa na duży, ośmioosobowy stół z cienkich nici zajmuje koronkarce
od sześciu do ośmiu miesięcy. Dla wielu osób jest to sposób na życie
i zarobkowanie.
Poszukiwania doprowadziły koronkarki do odkrywania nowych kształtów. Obecnie znajdujemy na straganach paragwajskich serca, trójkąty,
sześciokąty, kwadraty, pasy.
Opis, w jaki sposób paragwajskie koronkarki otrzymują swoje cudne nanduti znajdziecie TUTAJ.
A to sposób na wykonanie prostej koronki teneryfowej:
Do wykonania koronki teneryfowej potrzebne są nam miękkie, bawełniane lub jedwabne nici (kordonek), igła i okrągła forma, którą może stanowić kółko wycięte z grubszego kartonika. Wielkość formy określa w przybliżeniu wielkość naszej robótki.
Dookoła naszej formy, jakieś 1,5 cm od brzegu rysujemy okrąg, który wskazuje nam zewnętrzny kontur elementu.
Na tym okręgu w równych odległościach robimy parzystą ilość dziurek, przez które będziemy przeciągać nitkę ściegiem stebnowym.
Jest to tzw. nić pomocnicza, o którą zahaczamy nici robótki właściwej.
Przeplatając nici dookoła okręgu, uzyskujemy sieć nitek wychodzących ze środka ku brzegom koronki, otrzymując promienisty wzór, który staje się naszą osnową , a na której będziemy wyszywać - cerować różnorakie wzory.
Środek robótki cerujemy po okręgu.
Dalszy wygląd zależy od wyobraźni koronczarki.
Najczęściej stosowanymi w koronce teneryfowej rodzajami cerowań są:
- wachlarzyki
- pajączki
- pręciki atłasowe
- listki
- kłosy
- guziczki
- zygzaki itp.
Na końcu odcinamy naszą robótkę od kartonika i stebnówki.
Kolejność prowadzenia nitek. Zaczynamy od środka okręgu.
Środek robótki zapełniamy ściegiem cerowanym.
Dalej ozdabiamy dowolnym wzorem, np. wachlarzykami.
